Wednesday, September 18, 2013

သင္းအုပ္ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ

by: Rev. San Cung Nung

သင္းအုပ္သည္ ၀ိညာဥ္ေရးရာ၌ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသင္းေတာ္တစ္ခုလံုး၏ တုိးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းသည္ သူ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ အရည္အခ်င္းေပၚတြင္ အဓိက မူတည္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ အသင္းေတာ္သည္ ေလာကီအဖြဲ႕အစည္း မဟုတ္သျဖင့္ အာဏာထား၍ အုပ္စုိးရန္ မဟုတ္ဘဲ၊ သမၼာတရားႏွင့္ ညီညြတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္ရန္ အထူးလုိအပ္သည္။ ရွင္ေပတရုသည္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားထံေတာင္းပန္စကားေျပာဆုိရာတြင္ “ဘုရားသခင္၏ သိုးေတာ္စုကို ထိန္းျခင္းအမႈႈမွာ အႏုိင္ထိန္းရေသာေၾကာင့္ မဟုတ္၊ မစင္ၾကယ္ေသာ စီးပြားကို တပ္မက္ေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ၊ အလိုလုိ ေစတနာစိတ္ရွိ၍ ၾကည့္႐ႈအုပ္ထိန္းၾကေလာ့။ အသီးအသီးအုပ္ေသာ အသင္းေတာ္တုိ႔ကို အာဏာထား၍ အစုိးတရျပဳသည္ မဟုတ္ဘဲ၊ သိုးေတာ္စုေ႐ွ႕မွာ ပံုသက္ေသကို ျပေသာသူ ျဖစ္ၾကေလာ့” (၁ေပ ၅း၂-၃)ဟု ေျပာပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍၊ သင္းအုပ္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ အသင္းေတာ္ကို မိမိဆႏၵသေဘာအရ ႀကိဳက္သလုိ ေမာင္းႏွင္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ သိုးေတာ္စုမ်ား၏ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္လမ္းျပ၍ ေခါင္းေဆာင္မႈျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။ သိုးတို႔သည္ သိုးထိန္း ဦးေဆာင္လမ္းျပသည့္အတိုင္း လုိက္ေလွ်ာက္သြားမည္ ျဖစ္သည္။

၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈ၏ အဓိပၸါယ္

ခရစ္ယာန္ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈျဖစ္၍၊ ေလာကီေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့့္ ျခားနားမႈ ရွိသည္။ ေယ႐ႈကလည္း “သင္တို႔သိသည္အတုိင္း ေလာကီမင္းတို႔သည္ အစုိးတရ ျပဳတတ္ၾက၏။ အကဲအမွဴးတုိ႔သည္ အာဏာ ထားတတ္ၾက၏။ သင္တို႔မူကား ထိုသို႔ မျပဳၾကႏွင့္။ သင္တို႔တြင္ အကဲအမွဴး ျပဳလုိေသာသူသည္ သင္တုိ႔အေစခံ ျဖစ္ရမည္။ သင္တို႔တြင္ အထြတ္အျမတ္ လုပ္ခ်င္ေသာသူသည္လည္း အလံုးစံုတုိ႔၏ ေစခုိင္းရာ ကၽြန္ျဖစ္ရမည္” ဟု ေျပာပါသည္ (မာကု ၁၀း၄၂-၄၄)။ ရွင္ေပါလုကလည္း မိမိကိုယ္ကို ေယ႐ႈခရစ္၏ ကၽြန္ဟူ၍ ေျပာခဲ့သည္ (ေရာမ ၁း၄၊ ၁ေကာ ၉း၁၉၊ ဖိလိ ၁း၁)။ 

အဂၤလိပ္ သမၼာက်မ္း King James Version ထဲတြင္ ေခါင္းေဆာင္မႈဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို ေျခာက္ႀကိမ္သာ အသံုးျပဳထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ညီညြတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဘုရားသခင္က “ငါ၏ ကၽြန္” သို႔မဟုတ္ “ငါ၏ အေစခံ” ဟူ၍ အသံုးျပဳထားပါသည္။ ဤအရာမ်ားကုိ ေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈ သို႔မဟုတ္ သင္းအုပ္ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ အႀကီးအကဲလုပ္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ လူတကာ၏ အေစခံကၽြန္အျဖစ္ အမႈေတာ္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။

ေခါင္းေဆာင္မႈဆုိင္ရာ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ John C. Maxwell က “ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးျခင္းျဖစ္သည္” ဟုဆုိပါသည္။ ဤအဆုိသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ အထူး ဆီေလ်ာ္မႈ ရွိပါသည္။ ေလာကီအဖြ႔ဲအစည္းႏွင့္ ဘာသာေရး အဖြဲ႔အစည္း ႏွစ္ခုစလံုးတြင္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈသည္ အဓိက အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အသင္းေတာ္ႏွင့္ သာသနာေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဆရာ/မႀကီး၊ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊ ဥကၠဌႀကီး၊ သိကၡာေတာ္ရဆရာႀကီး စသည့္ ရာထူးမ်ားက ေနရာယူ ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ခရစ္ေတာ္၏ ခႏာၶကိုယ္ တည္းဟူေသာ အသင္းေတာ္ႏွင့္ သာသနာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေ႐ွ႔မွဦးေဆာင္မႈျပဳျခင္းထက္ မိမိႀကိဳက္သလုိ ေမာင္းႏွင္ျခင္းသည္ သာ၍ မ်ားျပားေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။  ထို႔ေၾကာင့္ ေယ႐ႈက ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ ပက္သက္၍ “လူသားသည္ သူတပါးကို ေစစားျခင္းငွါမလာ၊ သူတပါး အေစကို ခံျခင္းငွါ၎င္း၊ မိမိအသက္ကို စြန္႔၍ လူမ်ားကို ေရြးျခင္းငွါ၎င္း ၾကြလာသတည္း” ဟု ေျပာပါသည္ (မာကု ၁၀း၄၅)။ ေယ႐ႈကုိယ္တုိင္ တပည့္ေတာ္မ်ား၏ ေျခေထာက္မ်ားကို ေဆးေၾကာေပးျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႔ျပသခဲ့ရာ “ဤအရာမ်ားကို သင္တုိ႔သိ၍ သိသည္အတိုင္း က်င့္လွ်င္ မဂၤလာရွိ၏” ဟု ေျပာပါသည္ (ေယာဟန္ ၁၃း၁၇)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္းအုပ္ သို႔မဟုတ္ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ခ်စ္ျခင္းကုိ အေျခခံ၍ ႏွိမ့္ခ်ျခင္းသေဘာႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ လူမ်ားကို ဦးေဆာင္မႈျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။ ယံုၾကည္သူမ်ားကို တပည့္ေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေစ၍၊ ခရစ္ေတာ္၏ အသက္တာႏွင့္ တူေသာ အသက္တာမ်ိဳး ရရွိလာေစရန္ ပို႔ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ညီညြတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ

သင္းအုပ္သည္ ၀ိညာဥ္ေရးရာေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သည္ အားေလ်ာ္စြာ သူ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ သည္လည္း သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ညီညြတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျဖစ္ရန္ လုိအပ္ပါသည္။ Fred Smith (ဖရက္စမစ္) က “သင္သည္ သင္းအုပ္ျဖစ္ေသာၾကာင့္ အသင္းေတာ္က သင့္ကုိ သင္းအုပ္ဆရာလုိ႔ ေခၚႏုိင္ပါတယ္။ ထုိသုိ႔ ေခၚဆုိျခင္းက သင့္ကို ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေစမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ရာထူးမဟုတ္ဘူး၊ လုပ္ငန္းတာ၀န္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္သာ သင္ဟာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု ေျပာပါသည္။ ဘုရားသခင္သည္ ၀ိညာဥ္ေရးရာ၌ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ကို ၀ိညာဥ္ေရးရာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ၿပီးေျမာက္ေစဖုိ႔ရန္ အသံုးျပဳပါသည္။

၁။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ အေစခံျခင္း ျဖစ္သည္။
၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ဘြဲ႕၊ ဒီဂရီ၊ ဂုဏ္ျဒပ္၊ ရာထူးအားျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ၊ ႏွိမ့္ခ်ျခင္းႏွင့္ အေစခံျခင္း ျဖစ္သည္။ ယာကုပ္ႏွင့္ ေယာဟန္တုိ႔သည္ ေယ႐ႈထံ၌ ရာထူးေနရာ ေတာင္းခံေသာအခါ ေယ႐ႈက အႀကီးအကဲ လုပ္ခ်င္ေသာသူသည္ လူတကာ၏ အေစခံျဖစ္ရမည္ဟု ေျပာဆုိခဲ့ပါသည္ (မာကု ၁၀း၃၅-၄၅)။ အေစခံျခင္းဟုဆုိရာတြင္ ဘုရားသခင္ကို အေစခံျခင္းသာ မဟုတ္ဘဲ လူမ်ားကို အေစခံျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္းအုပ္သည္ ဘုရားသခင္၏ အေစကိုခံရသကဲ့သို႔ ယံုၾကည္သူမ်ား အတြက္ လုိအပ္လွ်င္ လုိအပ္သလုိ အေစခံရသည္။ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းထဲ၌ ေမာေ႐ွ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ အေစခံကၽြန္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘုရားသခင္ ေစခိုင္းခဲ့သမွ် လုပ္ေဆာင္ရသည္နည္းတူ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ား၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးရသည္၊ လုပ္ေဆာင္ေပးရသည္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ““ဆရာႀကီး့္ ““ေနရာတြင္ မေနဘဲ အေစခံကၽြန္ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ မိမိ၏ လုိအင္ဆႏၵကို ျငင္းပယ္၍ အျခားသူမ်ားအတြက္လုပ္ေဆာင္ေနရသည္။ ထုိ႔အျပင္၊ အေစခံကၽြန္သည္ သခင္အေပၚ၌ သစၥာရွိၿပီး နာခံမႈ အျပည့္အ၀ႏွင့္ အေစခံရမည္။

၂။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ မိမိလုိအင္ဆႏၵကို ျငင္းပယ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ မိမိ၏အေရးထက္ သူတပါး၏ အေရးအတြက္ အၿမဲတမ္း ဦးစားေပးသည္။ သခင္ေယ႐ႈသည္ ဘုရားစင္စစ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိ၏ အသေရကိုစြန္႔၍ အေစခံကၽြန္၏ သ႑ာန္ကိုေဆာင္ကာ လူကဲ့သို႔ ဖြားျမင္ျခင္းကို ခံခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ လူသားမ်ားကို ကယ္တင္ရန္ လက္၀ါးကပ္တုိင္တြင္ အေသခံခဲ့သည္။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္သည္ မိမိိကိုယ္ကို၎င္း၊ မိမိ၏ လုိအင္ဆႏၵကို၎င္း ျငင္းပယ္ၿပီး၊ သူတပါး၏အက်ိဳး၊ ကယ္တင္ျခင္း၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔၍ လုပ္ေဆာင္ရသည္။ ဆရာႀကီး ယုဒသန္သည္ ထုိလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အေစခံကၽြန္ အမႈေတာ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ယေန႔ သာသနာလုပ္ငန္းတြင္ ဦးေဆာင္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျပန္လည္သံုးသပ္ရန္ လုိအပ္ပါသည္။ သူတပါး၏ ၀ိညာဥ္ကယ္တင္ျခင္း လုပ္ငန္းအတြက္ ရရွိေသာ ရန္ပံုုေငြမ်ား၊ မိမိႏွင့္ မိသားစုအက်ိဳးအတြက္သာ သံုးစြဲေနမိသလား ဟူေသာ အခ်က္ကို စစ္ေဆးၾကည့္ရန္ လုိပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္၊ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ေပးဆပ္ျခင္း ျဖစ္သည္၊ ရယူျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဆံုး႐ႈံး၊ အနစ္နာခံျခင္း ျဖစ္သည္၊ ေကာင္းစားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ေယရႈက “အစြန္႔အၾကဲခံျခင္းရာထက္ စြန္႔ႀကဲျခင္းအရာသည္သာ၍ မဂၤလာရွိ၏”” ဟုေျပာပါသည္ (တမန္ ၂၀း၃၅)။

၃။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ဦးေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္သည္ အသင္းေတာ္ႏွင့္ အဖြဲ႔အစည္းကို ဦးေဆာင္ႏုိင္ရန္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ရွိရမည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟုဆိုရာတြင္ “ဘုရားသခင္ ထာ၀ရဘုရားကို စိတ္ႏွလံုးအၾကြင္းမဲ့၊ ဥာဏ္ရွိသမွ်၊ အစြမ္းသတၱိရွိသမွ် ခ်စ္ရန္ႏွင့္ ကိုယ္ႏွင့္စပ္ဆိုင္ေသာသူကို ကိုယ္ႏွင့္အမွ်ခ်စ္ရန္” ဟူ၍ ႏွစ္ခ်က္ ရွိပါသည္ (မာကု ၁၂း၃၀-၃၁)။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ သင္းအုပ္သည္ ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္သည္သာမက မိမိအသင္းေတာ္ကို ခ်စ္ေသာသူ ျဖစ္ရမည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ မပါဘဲ အသင္းသူ/သားမ်ား၊ ဘုရားသခင္၏ သုိးေတာ္စုကို ေကၽြးေမြးႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ (ေယာ ၂၁း၁၅-၁၇ အထိ ဖတ္ပါ)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေယ႐ႈက ေကာင္းေသာသိုးထိန္းသည္ သိုးတို႔ကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ သိုးတို႔အတြက္ မိမိအသက္ကိုပင္ စြန္႔တတ္၏ ဟူ၍ ေျပာပါသည္ (ေယာဟန္ ၁၀း၁၁၊၁၅)။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေသာသိုးထိန္း မဟုတ္၊ ငွါးရမ္းထားေသာ သိုးထိန္းတို႔သည္ မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္သာ ေရွ႕႐ႈ၍ ေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူလာေသာအခါ သိုးတို႔ကို စြန္႔ပစ္၍ ထြက္ေျပးတတ္၏ (ေယာဟန္ ၁၀း၁၂-၁၃)။ ေကာင္းေသာ သိုးထိန္းသည္ မိမိသိုးတို႔ကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ သုိးတုိ႔ကို ဆင္းရဲဒုကၡမခံေစဘဲ၊ စိမ္းလန္းေသာ က်က္စားရာအရပ္၌ အိပ္ေစ၍ သာယာေသာ ျမစ္နားသို႔ လမ္းျပတတ္၏။ ထိုမွ်မက သိုးတုိ႔သည္ အတိဒုကၡေရာက္၍ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေသမင္း၏အရိပ္ လႊမ္းမိုးေသာ ခ်ိဳင့္ထဲသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာပင္၊ သိုးထိန္းသည္ သူတို႔ႏွင့္အတူ လုိက္လာ၍ ရန္သူလက္ထဲမွ ကယ္ႏႈတ္တတ္၏ (ဆာလံ ၂၃ ဖတ္ပါ)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရွင္ေပတ႐ုက သိုးထိန္း၊ သင္းအုပ္တုိ႔ကို သတိေပးရာတြင္ သိုးတို႔ကို အႏုိင္မက်င့္ဖုိ႔၊ မိမိစီးပြားအတြက္ သိုးထိန္း အလုပ္လုပ္မလုပ္ဖို႔၊ သုိ႔ေသာ္ သိုးတို႔ကို ေစတနာစိတ္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာစိတ္ႏွင့္ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ေျပာခဲ့သည္ (၁ေပ ၅း၂)။

၄။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ေကာင္းေသာ ပံုသက္ေသကုိျပျခင္း ျဖစ္သည္။   
၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္သည္ အေျပာသက္သက္ မဟုတ္ဘဲ၊ မိမိကိုယ္တုိင္ လုပ္ေဆာင္၍ ပံုသက္ေသ ျပျခင္းျဖင့္ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက “ငါေျပာသလုိလုပ္၊ ငါလုပ္သလုိ မလုပ္နဲ႔” ဟု ေျပာတတ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ညီညြတ္ေသာ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လူမ်ားကို အမိန္႔ေပးျခင္းသာ မဟုတ္ဘဲ၊ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္တတ္သည္။ ဥပမာ- ေနဟမိသည္ ေယ႐ု႐ွလင္ၿမိဳ႕႐ိုး ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ သူ၏ လူမ်ားႏွင့္အတူတကြ လုပ္ေဆာင္တတ္သည္ (ေနဟမိ ၄ ကုိ ဖတ္ပါ)။ ေယ႐ႈသည္လည္း ႏွိမ့္ခ်ျခင္းျဖင့္ အေစခံျခင္းအမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူကိုယ္တုိင္ တပည့္ေတာ္မ်ား၏ ေျခေထာက္ကုိ ေဆးေၾကာေပးျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႔ ျပသေပးခဲ့သည္။ ေယ႐ႈက “ငါသည္ သင္တုိ႔၌ ျပဳသကဲ့သို႔ သင္တုိ႔ ျပဳေစျခင္းငွါ ပံုသက္ေသကုိ ျပခဲ့ၿပီ။ ဤအရာမ်ားကို သင္တုိ႔သိ၍ သိသည္အတိုင္း က်င့္လွ်င္ မဂၤလာရွိၾက၏” (ေယာဟန္ ၁၃း၁၅၊၁၇)။ ရွင္ေပါလုကလည္း “ငါသည္ ခရစ္ေတာ္နည္းတူ က်င့္သကဲ့သို႔ သင္တို႔သည္လည္း ငါ့နည္းတူ က်င့္ၾကေလာ့” ဟု ေျပာပါသည္ (၁ေကာ ၁၁း၁၊ ဖိလိ ၄း၉)။ ဧဖက္ၿမိဳ႕အသင္းေတာ္၏ သင္းအုပ္ဆရာျဖစ္ေသာ တိေမာေသကို “စကားေျပာျခင္း၊ က်င့္ႀကံျပဳမူျခင္း၊ သူတပါးကို ခ်စ္ျခင္း၊ ၀ိညာဥ္သေဘာရွိျခင္း၊ သစၥာေစာင့္ျခင္း၊ စင္ၾကယ္ျခင္းအရာမွာ ယံုၾကည္ေသာ သူတို႔အား ပံုသက္ေသကုိ ျပေလာ့” ဟု ေျပာခဲ့သည္ (၁တိ ၄း၁၂)။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ သင္းအုပ္သည္ ယံုၾကည္သူမ်ားအား ဆုေတာင္းျခင္း၊ ေပးကမ္းျခင္းႏွင့္ က်င့္ႀကံျပဳမူျခင္း စသည္တုိ႔တြင္ စကားအေျပာအဆုိ အားျဖင့္သာ အားေပးတုိက္တြန္းျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ ပံုသက္ေသအျဖစ္ သူတုိ႔၏ ေ႐ွ႔တြင္ ဦးေဆာင္မႈ ျပဳရပါမည္။

လက္ေတြ႔ ဦးေဆာင္ျခင္း

ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ဦးေဆာင္မႈ ျပဳေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ လုပ္ငန္းတြင္ လုိအပ္ေသာ ႐ူပါ႐ံုမ်ား ထားရွိျခင္း၊ ႐ူပါ႐ံု အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ အျခားေသာသူမ်ားအား အကူအညီအျဖစ္ထားရွိျခင္း၊ အျခားေသာသူမ်ားကုိ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲအပ္ျခင္းႏွင့္ ႐ူပါ႐ုံု အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ရန္ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးကို အားေပးလႈံ႕ေဆာ္ျခင္းမ်ား ပါ၀င္ပါသည္။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ႐ူပါ႐ံု သို႔မဟုတ္ ရည္မွန္းခ်က္သည္ ဘုရားသခင္ထံမွ ရရွိပါသည္။ ထိုရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ရန္အတြက္ အသင္းေတာ္၏ အကူအညီ လုိအပ္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ ေရာက္ရွိႏုိင္ရန္ အသင္းေတာ္ကို အၿမဲတေစ အားေပးလႈ႔ံေဆာ္ရပါမည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေသာသင္းအုပ္သည္လည္း ႐ူပါ႐ံု၊ အကူအညီေပးမည့္သူမ်ား၊ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲျခင္းႏွင့္ အားေပးလႈ႔ံေဆာ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပဳသြားႏုိင္သည္။

႐ူပါ႐ံု

သင္းအုပ္မ်ားသည္ ႐ူပါ႐ံုရွိေသာသူမ်ား ျဖစ္ရမည္။ ႐ူပါ႐ံုသည္ သူတို႔ကုိ ဘယ္အရာ လုပ္သင့္သည္၊ ဘယ္ေနရာ သြားရမည္၊ ဘယ္လုိ လုပ္ရမည္ စသည္တုိ႔ကို လမ္းညႊန္ေပးသည္။ တနည္းအားျဖင့္၊ ႐ူပါ႐ံုသည္ အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ အသင္းေတာ္ကုိ အသက္သြင္းေပးသည္။ ဤေနရာ၌ ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ျခားနားခ်က္မ်ား ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ႐ူပါ႐ံုကို ပံ့ပုိးေပး၍ စီမံခန္႔ခြဲမႈသည္ ထို႐ူပါ႐ံုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေစသည္။ Stephen Covey က The Seven Habits of Highly Effective People စာအုပ္ထဲတြင္ “စီမံခန္႔ခြဲမႈသည္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေလွခါးတက္ရန္ တတ္စြမ္းႏိုင္ၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ေလွခါးကို မွန္ေသာ နံရံေပၚ၌ မွီ၍ ေထာင္ထားျခင္း ဟုတ္မဟုတ္ ဆံုးျဖတ္ေပးသည့္” ဟု ဆုိပါသည္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈသည္ အလုပ္ကို မွန္ကန္စြာ ျပဳလုပ္ၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ မွန္ကန္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ပါသည္။

ေခတ္ကာလ အဆက္ဆက္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ေ႐ွ႔ေရးကို ျမင္ႏုိင္ေသာသူမ်ား၊ ႐ူပါ႐ံုရွိေသာသူမ်ား၊ ယံုၾကည္ျခင္းရွိေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ႐ူပါ႐ံုသည္ ပန္းတိုင္ကို လမ္းညႊန္ေပးၿပီး၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ လုပ္ေဆာင္မည့္ သူမ်ားကုိလည္း ခြန္အားေပးသည္။ သင္းအုပ္သည္ အသင္းေတာ္အတြက္ ဘုရားသခင္ျဖစ္ေစလုိေသာအရာႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ေစလုိေသာ အရာမ်ားကို ျမင္ႏိုင္ရမည္။

႐ူပါ႐ံု ရရွိႏုိင္ေသာ ဇစ္ျမစ္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ိညာဥ္ေရးရာေခါင္းေဆာင္တည္းဟူေသာ သင္းအုပ္အတြက္ ႐ူပါ႐ံုသည္ သမၼာက်မ္းစာမွတဆင့္ ဘုရားသခင္ထံမွ လာေရာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အသင္းေတာ္ရွိ ဘုရားသခင္၏ လူမ်ားအား တပည့္ေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေစျခင္း၊ ၀ိညာဥ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေစျခင္း၊ အသင္းေတာ္ တိုးတက္ျခင္းမွစ၍ ႐ူပါ႐ံုမ်ား ထားရွိျခင္းျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ ဘုန္းေတာ္ ထင္ရွားေစရမည္။

“ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ (႐ူပါ႐ံု) မရွိလွ်င္ လူတို႔သည္ အက်ိဳးနည္း ျဖစ္ၾက၏” (သုတၱံ ၂၉း၁၈)။

အကူအညီ ရယူျခင္း

လုပ္ငန္းတစ္ခု သို႔မဟုတ္ ႐ူပါ႐ံု အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေဆာင္၍ မရႏုိင္ပါ။ ႐ူပါ႐ံုထားရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္က မိမိထားရွိေသာ ႐ူပါ႐ုံု ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ရန္ အကူအညီမ်ား လုိအပ္ပါသည္။ အကူအညီေပးမည့္သူမ်ားဟု ဆိုရာ၌ ထုိလုပ္ငန္းတြင္ ကၽြမ္းက်င္ေသာသူ၊ စိတ္အားထက္သန္မႈ ရွိေသာသူ၊ အတူတကြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လုိေသာသူႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္း၏ လုပ္ငန္းသေဘာ နားလည္ေသာသူမ်ား ရရွိဖုိ႔လုိသည္။ ထုိကဲ့သို႔ အရည္အခ်င္းရွိေသာ သူမ်ားကုိ အတူတကြ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ အားေပးလႈံ႕ေဆာ္ရမည္။ ေအာင္ျမင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္သည္ အကူအညီေပးမည့္ သူမ်ားကို မည္သို႔ ေခၚယူၿပီး အဖြဲ႕အစည္းမွ ထားရွိေသာ ႐ူပါ႐ံု ပန္းတိုင္သုိ႔ မည္သို႔ လက္တြဲသြားရမည္ကို သိရွိနားလည္သည္။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခရစ္ေတာ္၏ ေနာက္ကို လုိက္ရမည္။ ခရစ္ေတာ္က လူတစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ကို သူ၏ တပည့္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ရန္ ေရြးခ်ယ္ၿပီး သံုးႏွစ္သံုးမုိး အားေပး သြန္သင္ခဲ့သည္။

သင္းအုပ္သည္ အသင္းေတာ္တြင္ ယံုၾကည္သူမ်ားကို တပည့္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေစရန္ အားေပး တုိက္တြန္းျခင္း၊ ဆံုးမသြန္သင္ျခင္း ျပဳလုပ္ေပးသည္ သာမက ထုိသူတု႔ိအား ခရစ္ေတာ္၏ ခႏၶာကိုယ္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ မိမိတို႔ တတ္ႏုိင္သည့္က႑မွ စြမ္းရည္မ်ားကို အသံုးျပဳလ်က္ အလုပ္ လုပ္တတ္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ဖို႔ သြန္သင္ေပးရန္လိုသည္။ ယံုၾကည္သူတိုင္းသည္ ဆုေက်းဇူး အသီးသီးရွိၾကသည္ကို သတိျပဳၿပီး၊ ထုိဆုေက်းဇူးမ်ားအားျဖင့္ အသင္းေတာ္ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားႏုိင္ရန္ လမ္းဖြင့္ေပး၍ အသံုးခ်တတ္ရမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္၊ ယံုၾကည္သူမ်ားသည္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ေသာသူမ်ား၊ အသင္းေတာ္အတြက္ ပါ၀င္ခ်င္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္၊ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သူမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းႏွင့္ ေလးစားမႈမ်ား ျပသရမည္။ အကယ္၍ သင္းအုပ္က ေခၚဖိတ္ေတာင္းဆိုပါက ယံုၾကည္သူမ်ားသည္ သူတု႔ိ၌ရွိေသာ အရည္အခ်င္း၊ ဆုေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ ရရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

တာ၀န္လႊဲအပ္ျခင္း

႐ူပါ႐ံု ပန္းတုိင္ေရာက္ႏုိင္ရန္ အျခား လုိအပ္ေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ တာ၀န္လႊဲအပ္ျခင္း (သို႔မဟုတ္) ကိုယ္စားလွယ္ လႊဲအပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တာ၀န္လႊဲအပ္ျခင္း ဆုိသည္မွာ မိမိ၏ လုပ္ငန္းအခ်ိဳ႕ကို အျခားသူ တစ္ေယာက္ေယာက္က လုပ္ေဆာင္ရန္ တာ၀န္ေပးျခင္း၊ လုပ္ငန္းတာ၀န္ႏွင့္ အခြင့္အာဏာမ်ားကို အျခားသူမ်ားထံ လႊဲအပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အရာခပ္သိမ္း မိမိကသာ လုပ္ႏုိင္သည္၊ လုပ္သင့္သည္ ဟူေသာ ခံယူခ်က္ႏွင့္ သူတပါးကို စိတ္မခ်ႏိုင္ျခင္းတုိ႔ကို ဖယ္ရွားျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လုပ္ငန္းတာ၀န္ လႊဲအပ္ျခင္း ျပဳၾကေသာ္လည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ လႊဲအပ္ျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ လႊဲအပ္ျခင္း ခံရေသာသူသည္ မိမိအလုိအေလ်ာက္ မည္သို႔မွ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်ရဲဘဲ ေနတတ္ၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ တာ၀န္လႊဲအပ္ျခင္းသည္ လုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ ပုိ၍ မ်ားေသာ လူမ်ားကို ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ခြင့္ ျပဳျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ေယ႐ႈသည္ တပည့္ေတာ္ ၁၂ပါးတုိ႔ကို လုပ္ငန္းတာ၀န္ႏွင့္ အခြင့္အာဏာတို႔ကို အပ္ႏွင္းခဲ့သည္။ တပည့္ေတာ္တို႔ကို နတ္ဆိုးႏွင္ထုတ္ရေသာအခြင့္၊ အနာေရာဂါ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၿငိမ္းႏိုင္ေသာအခြင့္ႏွင့္ ေသေသာသူတို႔ကို ထေျမာက္ေစႏုိင္ေသာ အခြင့္အာဏာမ်ားကို ေကာင္းကင္ႏုိင္ငံေတာ္ ေဟာေျပာျခင္းႏွင့္အတူ လႊဲအပ္ေပးခဲ့သည္ (မႆဲ ၁၀း၁)။ ထုိ႔အျပင္ ေကာင္းကင္သို႔ ခ်ီေဆာင္ျခင္း မခံမီ တပည့္ေတာ္တု႔ိအား သူ၌ရွိေသာ ေကာင္းကင္ဘံုုႏွင့္ ေျမႀကီးေပၚမွာ စီရင္ပိုင္ေသာ အခြင့္တန္ခိုး ရွိသမွ်တို႔ကို လႊဲအပ္ေပးခဲ့သည္ (မႆဲ ၂၈း၁၈)။

တာ၀န္လႊဲအပ္ျခင္းသည္ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လက္လႊတ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ ေခါင္းေရွာင္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ လုပ္ငန္းပို၍ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိႏုိင္ရန္ ထိေရာက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ တာ၀န္ခြဲေ၀ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမာေရွသည္ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ား၏ အမႈကိစၥအားလံုးတုိ႔ကို သူတစ္ေယာက္တည္း စီရင္ေနသျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းေသာအခါ သူ၏ ေယာကၡမေယသေရာက လုပ္ငန္းတာ၀န္ခြဲေ၀ဖို႔ရန္ အႀကံျပဳခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေယသေရာက ေမာေရွအား ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ားထဲမွ “ဘုရားသခင္ကို  ေၾကာက္႐ြံ႕လ်က္၊ သစၥာႏွင့္ ျပည့္စံုလ်က္၊ ေလာဘကို ႐ြံရွာလ်က္၊ တတ္စြမ္းႏိုင္ေသာ သူတို႔ကို လူအေပါင္းတုိ႔ထဲက ေရြး၍၊ တစ္ေထာင္အုပ္၊ တစ္ရာအုပ္၊ ငါးဆယ္အုပ္၊ တစ္ဆယ္အုပ္ အရာ၌ ခန္႔ထားရမည္။ ထုိသူတို႔သည္ ခပ္သိမ္းေသာအခ်ိန္၌ လူမ်ားကို စီရင္ၾကေစ။ ႀကီးေသာအမႈွု၌ သင္၏ အယူကို ခံၾကေစ။ ငယ္ေသာအမႈကို အလိုလုိ စီရင္ၾကေစ။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သူတုိ႔သည္ ၀ိုင္းညီ၍ အမႈထမ္းသျဖင့္ သင္သည္ သက္သာလိိမ့္မည္” ဟု ေျပာပါသည္။ ေမာေရွသည္လည္း ေယသေရာ၏ စကားကုိ နားေထာင္သျဖင့္ သူ၏ ၀န္ေပါ့သြားသည္ (ထြက္ ၁၈း၁၃-၂၆)။ တာ၀န္ခြဲေ၀မႈ၊ အပ္ႏွင္းမႈ လစ္ဟင္းပါက ေျခကုန္လက္ပန္းက် သြားႏုိင္သည္။

တာ၀န္လႊဲအပ္ရာတြင္ လုပ္ငန္းတာ၀န္ခြဲေ၀မႈ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ရန္ အထူး လုိအပ္သည္။ လႊဲအပ္ျခင္း ခံရေသာသူ၏ အရည္အခ်င္း၊ စြမ္းရည္တို႔ႏွင့္အညီ လုပ္ရမည့္ လုပ္ငန္းလည္း ရွင္းလင္းရန္ လုိအပ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ ၿပီးစီးမႈကိုလည္း အနီးကပ္ ၾကည့္႐ႈၿပီး ေအာင္ျမင္မႈမ်ားအေပၚ၌ အသိအမွတ္ျပဳ ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳတတ္ရန္ လုိအပ္ပါသည္။

၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္သည္ တာ၀န္လႊဲအပ္၍ မရႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ ဥပမာ- ဆုေတာင္းျခင္း၊ က်မ္းစာဖတ္ျခင္း၊ ေလ့လာျခင္း၊ သင္ၾကားေပးျခင္း၊ႏွင့္စီမံကိန္းေရးဆြဲျခင္း စသည္တုိ႔ကို ကိုယ္တုိင္ လုပ္ေဆာင္ရမည္။ တမန္ေတာ္မ်ားက ေယ႐ုရွလင္ အသင္းေတာ္၏ လူမႈေရးကိစၥ၊ အသင္းေတာ္ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္၊ ၀ိညာဥ္ေတာ္ႏွင့္၎င္း၊ ပညာႏွင့္၎င္း၊ အသေရႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ လူခုႏွစ္ေယာက္ ေရြးခ်ယ္၍ တာ၀န္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆုေတာင္းျခင္းႏွင့္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ေဟာၾကားျခင္းကိုမူ သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ (တမန္ ၆း၁-၆)။ 

သင္းအုပ္မွစ၍ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက အျခားသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို တာ၀န္အပ္ႏွင္းရန္ မလုိလားျခင္းမွာ လူကို စိတ္မခ်ႏုိင္ျခင္း၊ တာ၀န္လႊဲအပ္ျခင္း ခံရေသာသူက လုပ္ငန္းမကိုင္တြယ္ႏုိင္မည္ကုိ စိုးရိမ္ျခင္း၊ တာ၀န္လႊဲအပ္ျခင္း ခံရေသာသူက ပို၍ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မည္ကို စုိးရိမ္ျခင္း၊ မိမိ အားနည္းခ်က္မ်ား ေပၚလြင္မည္ကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ အာဏာသိမ္းသြားမည္ကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ လုပ္ငန္း မၿပီးႏုိင္မည္ကို စိုးရိမ္ျခင္း စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

တာ၀န္လႊဲအပ္ႏုိင္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားမွာ-
  ၁။ ၀ိညာဥ္ေရးရာႏွင့္ အသင္းေတာ္အတြက္ ရလဒ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေစျခင္း၊
  ၂။ လုပ္ငန္းတာ၀န္ ေပါ့သြားၿပီး၊ စိတ္သက္သာရာရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊
  ၃။ အေတြးအျမင္သစ္မ်ား ရရွိႏုိင္ျခင္း၊
  ၄။ အရည္အခ်င္း၊ စြမ္းရည္ႏွင့္ ဆုေက်းဇူး အသီးသီးတို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ျခင္း၊
  ၅။ အသင္းေတာ္၊ အဖြဲ႕အစည္း လုပ္ငန္း၌ လူမ်ားပါ၀င္ႏုိင္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈ ပိုမုိ ရရွိႏုိင္ျခင္း၊
  ၆။ သူတပါးကိုလည္းအားေပး လႈံ႕ေဆာ္ႏုိင္ျခင္း၊

လုပ္ငန္းတာ၀န္ လႊဲအပ္သည့္အခါ မွားယြင္းမႈမ်ား ရွိႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းမွားယြင္းမႈမ်ားကို ခ်က္ျခင္း အျပစ္မတင္မိရန္ သတိျပဳရမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိမိသည္လည္း အျခားေသာ ေနရာမ်ား၌ မေတာ္တဆ မွားယြင္းႏိုင္သည္ကို သိထားရမည္။

အားေပးလႈံ႕ေဆာ္ျခင္း

ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ႐ူပါ႐ံု ထားရွိျခင္း၊ လုပ္သားမ်ား ထားရွိျခင္းႏွင့္ ကိုယ္စားလွယ္ လႊဲအပ္ျခင္းအျပင္ သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္ကာလအတြင္း လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ႏိုင္ရန္ လုပ္သားမ်ားကို အားေပးလႈ႔ံေဆာ္ရမည္။ လုပ္သားမ်ားကို ျပင္းထန္စြာ မရပ္မနား လုပ္ခိုင္းျခင္းထက္ အားေပးလႈ႔ံေဆာ္ျခင္းသည္ အလုပ္ၿပီးေျမာက္ႏုိင္ရန္ ပို၍ အေရးႀကီးသည္။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ သင္းအုပ္သည္ ယံုၾကည္သူမ်ားကို အားေပးတတ္ရမည္။ အသင္းေတာ္၏ လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ေသာ သာသနာျပဳျခင္းႏွင့္ ဧ၀ံေဂလိလုပ္ငန္း၊ ဓမၼပညာ၊ ေတးဂီတ၊ လူႀကီး၊ လူငယ္ က်မ္းစာသင္တန္းမ်ား၊ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား အဖြဲ႕၏ လုပ္ငန္းမ်ား၊ အသင္းေတာ္ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းစသည့္ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔၌ ယံုၾကည္သူမ်ား စိတ္အားထက္သန္စြာ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားႏိုင္ရန္ အားေပးလႈံ႕ေဆာ္ရန္ လုိအပ္သည္။ ထားရွိေသာ ႐ူပါ႐ံု၊ ပန္းတုိင္၊ ရည္မွန္းခ်က္တုိ႔ကို မည္ကဲ့သို႔ အေရာက္ေျခလွမ္းႏုိင္ရမည္၊ မည္သို႔ လုပ္ေဆာင္ရမည္ စသည္အားျဖင့္ အသင္းေတာ္ကုိ အၿမဲ အားေပးရမည္။ မိမိ၏ လုပ္ေဖာ္ေဆာင္ဖက္မ်ားကို၎င္း၊ လုပ္ငန္းဌာန အသီးသီး၌ ဦးေဆာင္ေသာသူမ်ား၊ လက္ေတြ႔ ပါ၀င္လႈပ္ရွားေသာ သူမ်ား စိတ္ဓါတ္က် ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္း မရွိေစရန္ အားေပးလႈ႔ံေဆာ္ရမည္။
ေနဟမိသည္ ေယ႐ုရွလင္ၿမိဳ႕႐ုိး ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေသာအခါ ရန္သူမ်ား၏ စိန္ေခၚမႈ၊ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္မႈ၊ မဟုတ္မမွန္ ေျပာဆုိမႈမ်ား ၾကားထဲ၌ပင္ မိမိ၏ လူမ်ားကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး အားေပးလႈ႔ံေဆာ္တတ္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ မိမိလူမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္ေရးႏွင့္ ၀ိညာဥ္ေရး ရပ္တည္မႈ မွန္ကန္ေစရန္ အထူး အားေပးလႈ႔ံေဆာ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ ဆင္းရဲသားမ်ားကိုလည္း အတတ္ႏုိင္ဆံုး သူတုိ႔အတြက္ အစားအေသာက္ ျပတ္လတ္မႈမရွိေစရန္ မစကူညီေပးခဲ့သည္ (ေနဟမိ ၅ ကုိ ဖတ္ပါ)။  ထုိ႔ေၾကာင့္ေယရုရွလင္ျမိ့ဳရုိးကုိ-၅၂ ရက္အတြင္းျပီးေျမာက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့သည္ (ေနဟမိ ၆း၁၅)။